De subsidiëring van kunst en cultuur kost maar een kwart van wat het Lenteakkoord verdient door de onbelaste reiskostenvergoeding af te schaffen. Toch wordt op kunst een kwart bezuinigd. De manier waarop is een voorbeeld van de aanmatigende overheid die tegelijk zegt: ik heb niet veel op met wat u doet, maar jullie moeten wel fuseren, denken aan diversiteit, meer de markt op gaan en bijdragen aan het maatschappelijk debat.

Bij het afzwaaien van de voormalige Staatssecretaris van Cultuur, Onderwijs en Wetenschap heeft de Volkskrant ervoor gekozen hem een hart onder de riem te steken. Op vrijdag 2 november verscheen een uitgebreide analyse in deze krant waarin Zijlstra onthaald werd als een strijder tegen arrogantie van de juiste smaak, een succesvolle hervormer die het debat over cultuursubsidies scherp heeft gezet.

Tijdens het protest tegen de bezuinigingen op de kunsten bleek vrijwel niemand bij machte om het belang van kunst op een goede  manier in woorden (kaalslag!), aantrekkelijke beelden (sexy!) of effectieve acties (schreeuw!) om te zetten.

Het nieuwe Kunstendecreet zet de deur open voor het problematische EU-cultuurbeleid Creative Europe. Een tweede analyse van het probleem: de ideologische hefboom die creatieve industrie heet. En hoe onze cultuurpolitiek zo onder meer vast komt te zitten in de klauwen van de copyright industry.

Een culturele saneringsoperatie heeft zich in gang gezet. Niets lijkt deze nog te kunnen stoppen. De eerste ontslagen zijn al gevallen, velen zullen er nog volgen.

De opmars van de beschaving, die onlangs in Nederland als protest tegen voorgenomen cultuurbezuinigingen werd gehouden, was een sympathieke poging om de cultuur op de publieke agenda te krijgen.

Interview Bas Heijne over cultuur en rancune in een veranderende samenleving.

De bruuske maatregelen van het neoliberale bewind tegen de Nederlandse cultuursector sloegen tot verstomming. Maar nog verbazender was de futloze manier waarop de sector hierop reageerde. Kunstenaars, cultuurprofessionals en kunstliefhebbers leken haast verlamd.

Kunst is geen slachtoffer of middel, kunst is het doel. Wat is het bindende element in de stroom aan protesten en adviezen die over ons wordt uitgestort naar aanleiding van de aangekondigde bezuinigingen op kunst en cultuur?

Het is er natuurlijk niet om begonnen, maar het debat over de bezuinigingen op de kunsten biedt een helder voorbeeld van de verandering van de democratische verhoudingen. Dat betreft met name de positie van argumenten.

Eindelijk ben je dan toch als kunstenaar beland op cloud nine: je krijgt een grote solotentoonstelling in een serieus Nederlands museum, het resultaat van jarenlange arbeid in je atelier en daarbuiten. Jaren van leuren met je werk, galeriehouders, curatoren en verzamelaars benaderen, inzenden voor prijzen, stipendia en opdrachten, en ondertussen vooral doorgaan. En nu is die missie geslaagd – althans in de ogen van de buitenwereld.

Vernieuwend cultuurbeleid afgeschaft. De regering heeft zijn voornemen om zich terug te trekken uit de kunsten uitgevoerd. Alles wat streeft naar vernieuwing in andere zin dan als uitkomst van een soort Idols-achtige publiekspoll, kan de steun van het Rijk vergeten.

Gisteren heeft Nederland om cultuur geschreeuwd, maar de schreeuw was braaf en tam, een smeekbede om aub een beetje sympathie en een klein beetje minder bezuinigingen. Dit was alleen maar een bede om uitstel van executie!

Philosopher and critical theorist Slavoj Zizek, says he’s not an optimist when it comes to Europe and the broad political and ideological struggle in the continent and the world.

In 2007 werd uit het Singer Museum in Laren een exemplaar van De Denker van Auguste Rodin gestolen, dat twee dagen later zwaar beschadigd werd teruggevonden. Sinds die tijd onderzoeken Arnoud Holleman en Gert Jan Kocken de interpretatiemogelijkheden van het kapotte beeld.

De discussie over de noodzaak van kunstsubsidies stevent vaak af op de vraag wat kunst eigenlijk is. Vergeet vakmanschap, emoties, of schoonheid, schrijft Marc Davidson.

A standard way of relating politics to art assumes that art represents political issues in one way or another. But there is a much more interesting perspective: the politics of the field of art as a place of work.1 Simply look at what it does not what it shows.

A standard way of relating politics to art assumes that art represents political issues in one way or another. But there is a much more interesting perspective: the politics of the field of art as a place of work. Simply look at what it does not what it shows.

Artikel van Stephen Duncombe voor Open 20: De populistische verbeelding. Over de rol van mythen, verhalen en beeldvorming in de politiek.

De meeste politici vinden dat het cultuurbeleid aan een grondige herziening toe is. De grondslag van het huidige beleid is volgens hen ongewenst, omdat deze het mogelijk maakt dat belastinggeld door een elite wordt opgesoupeerd. Wil de cultuursector hier een weerwoord op vinden, dan moet de organisatie van het maatschappelijk draagvlak ter hand worden genomen.

A number of weeks ago, Prime Minister Erdogan of Turkey announced that he is concerned about the support for â radicalization being seen in Dutch politics. Erdoganâ warning might seem absurd in the light of a general concern about the rise of Islamic Fundamentalism in Turkey, but his claim is indirectly supported by a plethora of similar concerns voiced within the EU and the UN.

A central issue for critical artists today is the question of interactions with the apparatus surrounding art production: the parameters for reception (institutions, audiences, communities, constituencies, etc.) and the potentials and limitations for communication in different spheres (the art world, the media, public spaces, the political field etc.).

The Dutch secretary of state for culture, Halbe Zijlstra, has published his policy plan for coming years. In contrast to the official recommendations given to him by the Raad voor Cultuur (an advisory body), the cutbacks will not be spread out over a number of years, but will take immediate effect in 2013.

Vandaag, 26 juni 2011, is een historische dag. Een dag die in ons geheugen en dat van de Nederlandse cultuurgeschiedenis zal blijven voortleven. Een dag in de sfeer van 26 juni 1963 toen John Kennedy, staande voor de Berlijnse Muur, zei: Ich bin ein Berliner. Wij, kunstenaars uit alle disciplines, makers, denkers en kunstliefhebbers…

De kunstsector kan geen redenen meer verzinnen voor staatssteun, schrijft Warna Oosterbaan. Het succes van Halbe Zijlstra is groot en overrompelend. Kut. Met een punt.

De kunstwereld heeft begin jaren negentig de fout begaan om weer te beginnen over de maatschappelijke relevantie van de kunst.  Daarmee heeft ze de huidige politieke afrekening in wezen over zichzelf afgeroepen.