Kritische theoretici roepen al jaren ‘PRECARITEIT’ naar eenieder die het horen wil. We weten het nu wel. Of dat dachten we. Ik schrijf deze tekst terwijl de wereld zich in een (slimme of minder slimme) lock-down bevindt. Velen van ons voelen nu pas wat precariteit betekent, behalve het dreigende gevoel constant op de rand van de afgrond te staan: zodra de crisis intreedt, zijn de precairen de eersten die geraakt worden. Het sociale vangnet piept, kraakt en begeeft het. Daarop volgt de vrije val.

De crisis toont ook de immer frustrerende beperkingen van de theorie. Het is namelijk geheel niet duidelijk hoe dit algemene begrip, de onderkenning van onze precaire positie, gebruikt kan worden als politiek middel. Deze spanning levert een aantal vragen op, die ons bij Platform BK interesseren: hoe kan de (kennis van) precariteit worden gebruikt als emancipatoire kracht? Hoe te bepalen welke precarteit acceptabel of zelfs productief is – en welke niet? Hoe kan het discours over precariteit iets doen aan de realiteit van precariteit?

Hier komt Precaire praktijken in beeld. De essays in deze serie zijn geschreven door kunstenaars en cultuurwerkers. Zij reflecteren op de precariteit van hun eigen werk en leven. Door het niet te hebben over algemene theorie, maar concrete levenservaring, biedt Precaire praktijken de mogelijkheid om op een nieuwe manier, vanuit de crisis, over precariteit te denken. De verschillende essays hebben heel andere invalshoeken, maar gaan uiteindelijk allemaal over over samen niet-precair, of tenminste minder precair zijn.