Het uitgangspunt voor de discussie is een aantal artikelen en opiniestukken die geschreven zijn over de (on)toegankelijkheid van kunst. Het panel bestaat uit: Marina de Vries (Hermetischer dan ooit), Ernst-Jan Pfauth (Cultuurbarbaren, Arme Jip en Janneke: kunst valt niet te versimpelen), Vincent van Velsen (Een ster is geen recensie) en kunstenaar Wendelien van Oldenborgh. Het gesprek zal geleid worden door Rune Peitersen, Platform BK.

—
Je kan je hier aanmelden via Facebook. Aanmelden is niet verplicht. Entrée is vijf euro, maar gratis voor leden van Platform BK. Lid worden kan hier (en levert je nu bovendien een gratis BK-info krant op voor de rest van 2014!).

—
Platform BK vindt het belangrijk dat deze discussie niet alleen in de media wordt gevoerd maar juist ook door de kunstsector zelf. Wij hopen dan ook op een sterke inbreng van het publiek, en willen graag een levendig gesprek waarin vele uiteenlopende standpunten aan de orde kunnen komen. Volgens Platform BK werden er twee onderwerpen in de discussie herhaaldelijk door elkaar gehaald; de vraag of kunst zich communiceerbaar dient op te stellen en het debat rondom de kwaliteit van de kunstwerken die genomineerd waren voor de Prix de Rome. Beide onderwerpen zijn verbonden aan een aantal uiterst relevante onderwerpen in de kunstpraktijk van vandaag de dag.

De vraag of kunst zich communiceerbaar dient op te stellen speelt met de kwestie of de kunst ondergeschikt is aan ‘het publiek’ (‘kunst mag niet moeilijk zijn’). In de discussie werden de meetlatten waarlangs kunst gelegd werd (of Koningin Maxima of Jip en Janneke het nou wel of niet begrijpen) vanuit de kunstwereld als een kniebuiging opgevat, en afgedaan als opportunistisch en populistisch. De rol van de recensent werd daarbij stevig onder vuur genomen. Tegelijkertijd vinden velen, ook uit de kunstwereld, dat het vaak ondoordringbare en onnodig opgeklopte taalgebruik er te gemakkelijk vanaf komt. Is jargon nodig om kunst uit te leggen of wordt het ingezet om een muur rondom de kunstwereld te bouwen?

In het verlengde van de discussie over de kwaliteit van het genomineerde werk voor de Prix de Rome, ligt het gevoel dat kunst zich soms te makkelijk verschuilt achter het excuus van ‘jullie snappen het gewoon niet’. Het is de vraag of de kunstwereld zich teveel heeft afgezonderd van de ‘rest’ van de wereld en een bubbel gecreëerd heeft. Of is die afzondering juist een voorwaarde voor het maken van kunst dat reflecteert op de samenleving waardoor zij de mogelijkheid krijgt de samenleving van ‘buitenaf’ te observeren? Zoals een schilder dat doet als hij een stapje terug doet van zijn ezel om het schilderij van een afstand te bekijken. Tijdens het gesprek willen we een duidelijke scheiding aanbrengen in de twee onderwerpen om zo een helder gesprek te kunnen voeren.