“De effecten van de bezuinigingen kunnen niet onbesproken blijven”
Er was vanmiddag in ieder geval genoeg te horen. Van de ruim 30 verschillende sprekers was de boodschap nagenoeg unaniem: Ja, we zijn blij dat er een andere toon uit Den Haag klinkt, maar er is in de afgelopen vier jaar zoveel geteerd op eigen artistieke, menselijke en economische reserves, dat als er geen extra financiering komt, de hele cultuursector ten onder dreigt te gaan. ‘De effecten van de bezuinigingen kunnen niet onbesproken blijven’ aldus Marianne Versteegh. ‘We maken onszelf kapot’ stelde Arno van Roosmalen, het ‘slow burn’-effect noemde hij het en ging verder: ‘Als de overheid een toekomstbestendige kunstsector wilt, moet er extra geld bijkomen, en moet ze verantwoordelijkheid nemen voor de hele keten’.

Zowel Arno van Roosmalen en Birgit Donker uitten hun grote zorg over de toekomst van de presentatie-instellingen en waarschuwden voor de dramatische gevolgen voor de instellingen als ze niet langer ondersteund kunnen worden door het Mondriaanfonds. Gevolgen die duidelijk werden uiteengezet door Irene de Craen in de brief die Platform BK gisteren naar de minister stuurde. Vertegenwoordigers van Casco, 1646 en andere bedreigde instellingen waren persoonlijk aanwezig om de sprekers te steunen.

Lex ter Braak en Els Odijk waren blij dat de Jan van Eyck Akademie en de Rijksakademie terug in de BIS zijn, maar wezen er ook op dat ze per saldo ver onder hun budgetten van vier jaar geleden zitten. Ook zij pleitten voor extra budget voor de hele sector, tenminste ‘als je als overheid een hoog niveau wenst te behouden’, aldus ter Braak.

“…een atelierdeur hoor je niet sluiten.”
Marianne Versteegh riep de politici op om rekening te houden met negatieve effecten, zoals BTW verhoging of afschaffing van de zelfstandigenaftrek. Marc van Warmerdam herinnerde de aanwezigen in een sterk betoog aan de omvang van de bezuinigingen en stelde dat er veel ‘stille armoede’ bestaat als gevolg daarvan en dat er 70 mln. nodig zou zijn om de sector te repareren. Birgit Donker voegde daarbij toe: ‘We zien de effecten van de bezuinigingen niet, die zijn dramatischer dan we denken. Als een kunstenaar gedwongen wordt zijn of haar praktijk te stoppen blijft dat buiten zicht – een atelierdeur hoor je niet sluiten.’

Het gevoel van urgentie was zeer voelbaar, maar in tegenstelling tot vier jaar geleden was er geen geschreeuw, geen verontwaardiging of gebrek aan heldere argumenten. Het was zo duidelijk dat zelfs Mona Keijzer de boodschap leek te begrijpen toen ze stelde dat ‘de toon is anders, maar is dat genoeg?’ Of de minister er gehoor aan zal geven moet nog blijken. Birgit Donker nam het laatste woord, en sprak de wens uit dat ‘de sector zich volgende week over meer zal kunnen verheugen dan de toon.’